Overblog
Editer l'article Suivre ce blog Administration + Créer mon blog

♯  About Good Music  ♯

♯ About Good Music ♯

La musique est une nourriture ... rock, soul, hip-hop, world, classique, jazz, electro, blues, reggae, folk .... Ecoutez de tout pour être équilibrés !


John Lee Hooker - The country blues of John Lee Hooker (1959)

Publié par Christos sur 5 Novembre 2018, 10:38am

Catégories : #Jazz - Blues

John Lee Hooker - The country blues of John Lee Hooker (1959)

  La beauté va souvent de pair avec la simplicité. Une chanson dépourvue d'orchestrations et de ses instruments habituels, peut être plus belle que la version "habillée". C'est surement vrai pour les sons qu'on aime, un être aimé (au sens amoureux) n'est il pas plus beau nu qu'habillé ?

  Le blues est le genre idéal pour exprimer cette idée de simplicité. Pas besoin d'amplificateurs, de percussions, de basse et de guitares électriques.  Une guitare sèche et une belle voix suffisent pour chanter les plus beaux blues. On met la technologie de côté et on se rapproche du son original, des racines...  On pourrait même pousser le bouchon encore plus loin, comme Jack White, en disant que sa chanson préférée était un blues vocal où l’interprète chantait et tapait juste ses mains par moments.

  The Country Blues, le premier album de John Lee Hooker, est d'une simplicité déconcertante : Un homme de quarante ans et sa guitare enregistre ses chansons en 1959. Celles qui ont été transmises par son père et son grand-père, celles qu'il a écrites en s'appuyant sur la tradition noire du Mississippi. Qui puise ses sources quelque part dans le berceau de l'humanité, en Afrique.
   Malheureusement pour les apprentis guitaristes la simplicité est apparente, les accords de blues sont loin d'être évidents. Et puis surtout, pour chanter le blues, il faut avoir le "feeling". La flamme qui brûle au plus profond de nous. John Lee chante ses propres expériences, amoureuses, de vie. Les paroles le racontent et il nous les raconte en chantant avec ses tripes, son cœur, son âme.
  Et ainsi sa flamme intérieure s'extériorise et émeut avec son intensité ceux qui font tourner ce disque.

Pour être informé des derniers articles, inscrivez vous :
Commenter cet article
Y
Ωραίο το άρθρο Χρήστο. <br /> Νομίζω ότι το πιο σημαντικό που θέτεις είναι αυτό για την ερμηνεία. <br /> Τι είναι το "feeling" που λένε οι Γάλλοι;<br /> Στην περίπτωση του Χούκερ για παράδειγμα είναι το βίωμα να είσαι μαύρος στις ΗΠΑ εκείνη την περίοδο. Η φτώχεια, η ανέχεια, ο ρατσισμός, οι δυσκολίες της ζωής, ο υπόκοσμος. Αυτά που υπονοείς στο άρθρο δηλαδή. <br /> Howlin wolf, Lightin Hopkins, και αυτοί τραγουδούσαν με σπαραγμό, θλίψη και θυμό. <br /> Κατά κάποιον τρόπο μιλάμε για γνήσια, ακατέργαστη έκφραση και τέχνη. <br /> <br /> Οι καιροί έχουν αλλάξει σήμερα. Δεν ξέρω αν και που υπάρχουν δείγματα τέτοιας έκφραση<br /> Δεν είναι απαραίτητο και να υπάρχει, κάθε εποχή είναι διαφορετική.<br /> Απλά δεν νομίζω ότι πολλοί καλλιτέχνες σήμερα μπορούν να βγουν έξω με μια κιθάρα και να σε κάνουν να ανατριχιάσεις. <br /> Θ' ακούσεις συμπαθητικά μπορεί και εκπληκτικά πράγματα, αλλά όχι κάτι το οποίο θα αποκαλύψει μπροστά σου μια στιγμή αλήθειας. <br /> <br /> Ήταν κάποιες σκέψεις sur le chaud. <br /> <br /> Φιλιά στην οικογένεια.
Répondre
C
Γειά σου Γιάννη,<br /> <br /> Είναι έτσι όπως το λες, το feeling το είχαν οι μαύροι, οι ρεμπέτες, o Fela Kuti με το afrobeat, o Bob Marley με το reggae, ο Freddie Mercury με τους Queen, η Nina Simone, η Janis Joplin, ο Jacques Brel, η Piaf, o Jim Morisson, ο Otis Redding, o James Brown, o Jimi Hendrix κτλ.<br /> <br /> Δεν νομίζω όμως ότι προέρχεται μόνο από δυσμενείς conditions sociales. Έρχεται και από οικογενειακά βιώματα (άσχημα), εμπειρίες τραυματικές ή απλά μια ακράτητη δίψα για επιτυχία που σε κάνουν να ξεχωρίζεις, που σου δίνουν αμέτρητη πίστη σε αυτό που κάνεις. Kαι δυνάμεις για να τραγουδάς με τις trippes όπως λένε οι γάλλοι. <br /> <br /> Bέβαια η φτώχεια, o ρατσισμός, η πολιτική καταπίεση είναι οι καλύτεροι καταλύτες τοu feeling...

Archives